Ṣé ìhìn rere ni ìhìn rere?

O mọ̀ pé ìhìn rere náà túmọ̀ sí “ìhìn rere.” Àmọ́, ǹjẹ́ o kà á sí ìhìn rere?

Bíi ti ọ̀pọ̀lọpọ̀ yín, mo ti kọ́ mi fún ọ̀pọ̀ jù lọ nínú ìgbésí ayé mi pé “àwọn ọjọ́ ìkẹyìn” la ń gbé. Eyi fun mi ni oju-iwoye agbaye ti o wo awọn nkan lati oju-iwoye pe opin agbaye bi a ti mọ ọ loni yoo wa ni “o kan awọn ọdun diẹ diẹ.” Ṣùgbọ́n tí mo bá “hùwà bẹ́ẹ̀,” a óò dá mi sí nínú Ìpọ́njú Nlá náà.

A dupẹ, eyi kii ṣe idojukọ igbagbọ Kristiani mi tabi ipilẹ ibatan mi pẹlu Ọlọrun. Ṣugbọn nigbati o ba ti gbagbọ ohunkan fun igba pipẹ, o nira lati gba ara rẹ laaye patapata lati ọdọ rẹ. Iru iwoye agbaye yii le di afẹsodi, nfa ki o ṣọra lati wo ohun gbogbo ti o ṣẹlẹ nipasẹ lẹnsi itumọ kan pato ti “awọn iṣẹlẹ ipari akoko.” Mo ti gbọ awọn eniyan ti o duro lori asọtẹlẹ akoko ipari ti a tọka si bi “apocaholics.”

Ni otitọ, eyi kii ṣe ọrọ ẹrin. Iru iwoye agbaye le jẹ ipalara. Ni awọn iṣẹlẹ ti o lewu, o le mu ki eniyan ta ohun gbogbo, fi gbogbo awọn ibatan silẹ ki o lọ si ibi ti o da ti n duro de apocalypse.

Pupọ wa kii yoo lọ jinna yẹn. Ṣugbọn ero inu pe igbesi aye bi a ti mọ pe yoo pari ni ọjọ iwaju ti o sunmọ le mu ki awọn eniyan “kọ” irora ati ijiya ti o wa ni ayika wọn kuro ki o ronu, “Kini o jẹ?” Wọn wo ohun gbogbo ti o wa ni ayika wọn ni ọna ireti, di diẹ sii awọn oluwo ati awọn onidajọ ti o rọrun ju awọn olukopa ṣiṣẹ lati jẹ ki awọn nkan dara julọ. Diẹ ninu awọn “adura-sọtẹlẹ” paapaa lọ titi debi lati kọ lati ṣe atilẹyin awọn akitiyan iranlọwọ iranlọwọ eniyan nitori wọn gbagbọ pe ṣiṣe bẹ le ṣe fa idaduro awọn akoko ipari. Àwọn mìíràn máa ń pa ìlera wọn àti ti àwọn ọmọ wọn tì, wọn kì í sì í bójú tó ìnáwó wọn nítorí wọ́n gbà pé kò sí ọjọ́ iwájú fún àwọn láti wéwèé.

Eyi kii ṣe ọna lati tẹle Jesu Kristi. O pe wa lati jẹ imọlẹ ni agbaye. Ó ṣeni láàánú pé díẹ̀ lára ​​àwọn ìmọ́lẹ̀ “àwọn Kristẹni” dà bí ìmọ́lẹ̀ tó wà nínú ọkọ̀ òfuurufú ọkọ̀ òfuurufú ọlọ́pàá tó ń ṣọ́ àdúgbò láti rí ìwà ọ̀daràn. Jésù fẹ́ ká jẹ́ ìmọ́lẹ̀ ní ti pé a ṣèrànwọ́ láti sọ ayé yìí di ibi tó dára jù lọ fún àwọn tó yí wa ká. Mo fẹ lati fun ọ ni irisi ti o yatọ. O ò ṣe gbà pé “àwọn ọjọ́ àkọ́kọ́” là ń gbé dípò “àwọn ọjọ́ ìkẹyìn”?

Jesus hat uns nicht den Auftrag gegeben, Untergang und Finsternis zu verkünden. Er gab uns eine Botschaft der Hoffnung. Er trug uns auf, der Welt mitzuteilen, dass das Leben erst beginnt, statt sie „abzuschreiben“. Das Evangelium dreht sich um ihn, wer er ist, was er tat und was auf Grund dessen möglich ist. Als Jesu sich aus seinem Grab losriss, änderte sich alles. Er machte alle Dinge neu. In ihm hat Gott alles im Himmel und auf Erden erlöst und versöhnt (Kolosser 1,16-17th).

Dieses wunderbare Szenario wird im so genannten goldenen Vers im Johannesevangelium zusammengefasst. Leider ist dieser Vers so bekannt, dass seine Kraft abgestumpft ist. Aber schaut euch diesen Vers erneut an. Verdaut ihn langsam, und lasst zu, dass die erstaunlichen Tatsachen wirklich einsinken: „Denn also hat Gott die Welt geliebt, dass er seinen eingeborenen Sohn gab, damit alle, die an ihn glauben, nicht verloren werden, sondern das ewige Leben haben“ (Johannes 3,16).

Das Evangelium ist keine Botschaft von Untergang und Verdammnis. Jesus machte dies im nächsten Vers ziemlich klar: „Denn Gott hat seinen Sohn nicht in die Welt gesandt, dass er die Welt richte, sondern die Welt durch ihn gerettet werde“ (Johannes 3,17).

Gott ist darauf aus, die Welt zu retten, nicht zu vernichten. Das ist der Grund, warum das Leben Hoffnung und Freude, nicht Pessimismus und bange Vorahnung wider¬spiegeln sollte. Jesus gab uns ein neues Verständnis davon, was es bedeutet, menschlich zu sein. Weit weg davon, dass wir uns nach innen orientieren, können wir in dieser Welt produktiv und konstruktiv leben. Sofern wir die Gelegenheit haben, sollten wir „jedermann Gutes tun, besonders den Glaubensgenossen“ (Galater 6,10). Awọn ijiya ni Dafur, awọn iṣoro ti o nwaye ti iyipada afefe, awọn ija-ija ti nlọ lọwọ ni Aarin Ila-oorun ati gbogbo awọn iṣoro miiran ti o sunmọ ile ni ibakcdun wa. Gẹ́gẹ́ bí onígbàgbọ́, a gbọ́dọ̀ bìkítà fún ara wa, kí a sì ṣe gbogbo ohun tí a bá lè ṣe láti ṣèrànwọ́—kí a má ṣe jókòó sí ẹ̀gbẹ́ ẹ̀gbẹ́ pẹ̀lú ìkùnsínú, “A ti sọ bẹ́ẹ̀ fún yín.”

Nigbati Jesu jinde kuro ninu okú, ohun gbogbo yipada - fun gbogbo eniyan - boya wọn mọ tabi rara. Iṣẹ wa ni lati ṣe ohun ti o dara julọ lati jẹ ki awọn eniyan mọ. Títí di ìgbà tí “ayé búburú ìsinsìnyí” yóò fi máa bá ipa ọ̀nà rẹ̀, a óò dojú kọ àtakò àti nígbà míràn àní inúnibíni pàápàá. Ṣugbọn a tun wa ni awọn ọjọ ibẹrẹ. Ní ti ayérayé tí ń bẹ níwájú, àwọn ẹgbẹ̀rún ọdún méjì àkọ́kọ́ ìsìn Kristẹni yìí jẹ́ ìparun ojú lásán.

Nigbakugba ti ipo naa ba lewu, eniyan loye pe wọn n gbe ni awọn ọjọ ikẹhin. Ṣugbọn awọn eewu ni agbaye ti wa o si lọ fun ẹgbẹrun ọdun meji, ati pe gbogbo awọn Kristiani ti o ni igboya patapata pe wọn gbe ni awọn akoko ipari ni aṣiṣe ni gbogbo igba. Ọlọrun ko fun wa ni ọna ti o daju lati jẹ ẹtọ.

Ṣugbọn o fun wa ni ihinrere ti ireti, ihinrere ti o gbọdọ jẹ ki gbogbo eniyan mọ ni gbogbo igba. A ni anfani lati gbe ni awọn ọjọ akọkọ ti ẹda tuntun, eyiti o bẹrẹ nigbati Jesu jinde kuro ninu okú.

Mo ro pe eyi jẹ idi gidi kan lati ni ireti, rere ati ni iṣowo baba wa. Mo ro pe o ri ni ọna kanna.

nipasẹ Joseph Tkach

Ṣé ìhìn rere ni ìhìn rere?